Guess who's back?

Lieve lezers,

Ik durf niet te beloven dat ik mijn hele vakantie blijf bloggen maar na zo’n rampenstart is het wel fijn om het even van je af te kunnen schrijven. Daarbij komt dat ik verrast was door alle leuke reacties de afgelopen keren en het feit dat een goede vriend van mij vertelde dankzij mijn blogs voor het eerst in tijden weer te lezen (anders dan facebook-berichtjes of whatsapp-berichtjes) Waardoor ik mij zeer vereerd voelde gezien het soms toch wel erg lange blogs waren. (Het is je bij deze vergeten dat je me van de week liet zitten!:P)

Het begon allemaal in mijn lieftallige huisje in Scheveningen waar ik na een nacht plafonddienst besloot mijn bedje uit te komen. Wat best vreemd is gezien je zou denken dat het ging wennen zo’n derde keer Indonesië. Zenuwachtig heen en werend en nog boenend (Ja twee dagen voordat ik weg ging begaf mijn koelkast het ook nog even..) en de laatste spulletjes pakkend was ik erg blij toen Jasmijn aankwam om mijn laatste uurtjes zenuwen te joinen met een verlossende bak Ben & Jerry’s. Toen hoorde we dat het paniek was op Schiphol en ja hoor mijn vlucht was 2 uur vertraagd.. Waar bij mij dus ook de paniek toe sloeg gezien dit betekende dat ik mijn vlucht op Jakarta ging missen. Een snel belletje naar TicketService schoot ook niet veel op.. Ze hadden alleen nog business plaatsen over, iets wat ik natuurlijk niet erg vond, maar dat kostte dan wel een paar honderd euro meer. Ik belde de persoon die altijd met briljante oplossingen komt namelijk mijn broertje Gijs. Die kwam met het briljante idee om gewoon terug te bellen in de hoop dat ik iemand anders aan de telefoon kreeg. Helaas nam ze op met haar naam meteen en in paniek hing ik snel op. Op hoop van zegen toch maar gewoon naar het vliegveld en daar maar vragen. Lieve Priscilla en Shivas stonden dan ook al voor de deur dus snel de auto in richting Schiphol. Allebei en ook Jasmijn, held in mij van mijn zenuwen af te krijgen dus nogmaals bedankt lieverds! Op Schiphol aangekomen werd het niet veel duidelijker.. Ik moest maar gewoon naar Jakarta gaan en daar zou ik meer horen. Stiekem schoot ik al een klein beetje in paniek gezien ik meteen vreesde voor mijn bagage. Mezelf geruststellend dat ik gewoon schone kleren in mijn handbagage had zitten kon ik dat snel los laten.

Toen we Marjan gingen ophalen kwam ik er tot mijn schrik achter dat ook mijn lieve pappa vrij had genomen van werk om mij uit te komen zwaaien. Nog snel genietend van een broodje geitenkaas, een echte HEMA rookworst en zelfs nog een enorme chocolade muffin toe, verzekerde ik mezelf ervan voorlopig geen honger te krijgen in het vliegtuig. (Vliegtuigvoedsel heeft niet mijn voorkeur, zeker niet sinds ik vermoed dat ik de vorige keer daar mijn buiktyfus op heb gelopen..) Gezien het volgende half uur vertraging er al weer bij kwam, besloten Jasmijn en ik de rest weg te sturen en bleef Jasmijn mij vergezellen in mijn zenuwen. Lichtelijk geïrriteerd besloot ik toch maar op tijd naar de gate te gaan ondanks we allebei aan ons baarwater aanvoelden dat ik nog langer vertraging op zou lopen. Eenmaal bij de gate bleek dit dus ook. Marjan je kreeg dus toch gelijk.. Mijn boek was nog uit voordat we opstegen! Bij mijn plaatsje aangekomen was er wat discussie over stoelplaatsen achter mij en tot mijn grote schrik kwam er een gigantische man naast me zitten. Niks tegen grote mensen (geen Calimero-complex hier) maar deze man nam letterlijk anderhalf stoeltje in beslag. Lichtelijk ongemakkelijk zat ik dus al.. Vervolgens kwam er aan de andere kant een Engels meisje zitten. Zij pakte uit haar tas een stapel desinfectiedoekjes en begon eerst alle oppervlakken te ontsmetten. Eigenlijk vond ik dat al een beetje gek (Sterkte in Indonesië chick!) maar het werd nog gekker.. Alle desinfectiedoekjes legde zij voor zich neer en begon zij één voor één 8 keer dubbel te vouwen. Acht bleek haar nummer te zijn. Elke handeling moest zij acht keer doen voordat zij verder kon. Elk mesje, elk vorkje, elk lepeltje moest acht keer geboend waarna het ritueel vouwen van de desinfectiedoekjes weer begon. Ik zal jullie verder niet vervelen met de rest van de vlucht dus zal hem kort samenvatten: 0,00 secondes slaap, 12 uur turbulentie, 3 niet te eten maaltijden, 4x opstaan voor de grote meneer, 4x gelanceerd als de man weer ging zitten & minimaal 64 achterlijke achtrituelen. (Ik wilde nog voor de grap zeggen dat ze een stukje had overgeslagen maar bedacht me meteen dat ik waarschijnlijk de enige was die dat grappig vond..)

Op Jakarta aangekomen begon ik wel een beetje in de vakantiestemming te komen. Had de eerste eilandjes vanuit de lucht al gezien en de eerste palmbomen ook al gespot. Alleen toch nog lichtelijk gespannen hoe nu verder. We werden allemaal doorgestuurd naar een balie waar we onze nieuwe Boardingpassen zouden krijgen. Een half uur later zouden we weer moeten boarden. Geïrriteerd viel het me op dat ze alleen de tijd op de Boardingpas veranderde bij de man voor me en blijkbaar zag ze dat aan mijn gezicht want ineens werd er gewoon gemeld dat we om 16:00 moesten boarden en mocht iedereen gewoon doorlopen. Toch nog ergens goed voor die ogen die alles verklappen! Langs de balie voor ons visum waarbij ik de nieuwe president nog even wil bedanken voor het afschaffen van de kosten voor een visum. Ik zal een extra Bintang op u drinken, of eigenlijk moet ik er dan 10 drinken. Eenmaal in het vliegtuig kwam er een wat zenuwachtige Nederlandse jongen naast me zitten. Na de dertigste vraag kreeg ik een déja vu naar twee jaar geleden en besloot ik dit keer niet vast te willen zitten aan een gozer en zei hem dat ik film ging kijken. Als hij echt belangrijke vragen had mocht hij ze op schrijven en dan na de film mocht hij alles vragen. Ik had er niet over na gedacht dat de film niet zou eindigen voordat we landden maar blijkbaar had ik hem afgeschrikt want hij zei gelijk niks meer. Vond ik stiekem ook wel lekker rustig. Aangekomen in Jakarta heb ik een vreugdedansje gedaan bij het zien van mijn backpack en snelde ik naar de uitgang. (Ja ik had eerst me backpack mee genomen.. Was niet zo blond dat ik die alsnog achter liet na mijn dansje..:D) Ik voelde me flink lullig. Had geen tijd gehad om op Jakarta online te komen en dat betekende dat mijn lift al de hele dag op me stond te wachten. Ik zou om 1 uur in de middag aankomen en was er pas om 7 uur in de avond.. Ik dacht dan ook even dat hij net zo’n achterlijk vreugdedansje als ik zou doen; dat deed hij niet maar hij was wel heel erg blij om me te zien. In de gloednieuwe witte Hyundai geladen gingen we onderweg met Justin Bieber op de achtergrond. (Ja ja ook hier het jaar waarin het acceptabel is geworden om Justin Bieber te draaien.) Onderweg belde Nyoman die ongerust was over waar ik nou bleef. Echt een superlief gezinnetje dit en ze doen er alles aan om mij me thuis te laten voelen en zou door hun bijna nooit meer naar huis willen.

Aangekomen in Ubud was het al pikkedonker en zou ik overdag nog wel wat herkennen, in het donker leek alles op elkaar en Gede vermaakte zich zichtbaar om mijn mislukte pogingen om me te oriënteren. Nyoman en zijn vrouw waren dolgelukkig toen ik aankwam en vonden me er dit keer goed uit zien. Dat deed me goed gezien ik de vorige keer meteen te horen kreeg dat ik er niet uitzag. Later gaven zij aan mij er ziek en vermoeid uit te vonden zien en daarin kregen ze dan ook gelijk want toen bleek ik inderdaad al buiktyfus te hebben. De homestay van Nyoman is flink uitgebreid met een zestal kamers en een flink zwembad. Ik kreeg dan ook een nieuwe kamer voorlopig omdat mijn kamer nog een dagje bezet was. Hij had me meteen in mijn oude kamer willen zetten alleen was die nu dus bezet. Ik wilde eigenlijk meteen mijn bedje in crashen maar bedacht me dat het thuisfront nog op me zat te wachten. Ik vroeg om het wachtwoord en deze zou de verloofde van Gede komen brengen. Ik groette haar en zij stelde zich opnieuw voor. Ik vroeg of ik haar niet al eerder had ontmoet. Daarop kreeg ik een grillige ja terug en besloot dat dat het teken was om niet verder te vragen. Zij gaf mij een kaartje waarop het WIFI-wachtwoord stond en ik bedankte haar vriendelijk.. Na een half uur klooien gaf ik het op. “Sorry thuisfront ik ga douchen.” Uit de douche gekomen zag ik dat mijn buren thuis waren en besloot om hun te vragen of zij wel WIFI hadden. Zij hadden prima bereik en begrepen niet waar ik het over had. Gezien het Duitsers waren dacht ik toch echt wel dat zij mijn Engels prima moesten verstaan en blijkbaar heb ik heel dom voor me uit zitten staren want de jongen schoot in de lach en bood aan me te helpen. Aangekomen bij mijn laptop begon hij te lachen. Het wachtwoord was helemaal geen woord, het was een reeks aan getallen. En bedankt verloofde en hierbij mijn excuses dat je je vent de hele dag hebt moeten missen omdat hij op het vliegveld op mij stond te wachten. Na het thuisfront gesproken te hebben ben ik me bedje in gekropen en heb ik als een blok geslapen.

De wekker was op hol geslagen dus toen ik wakker schrok had ik geen idee hoe laat het was. Niet dat het uitmaakt, het is vakantie maar ik was nieuwsgierig of mijn Bali-ritme er al in was geslopen; dan zou het een uurtje of 9 zijn. Me kamertje uit en daar stond de heerlijke Ginseng thee al op me te wachten en lag er een lijstje wat ik voor ontbijt wilde. Nyoman kwam me groeten en zei: “Good afternoon!” Waaruit ik opmaakte dat het dus al flink middag was. Ik vroeg hem of ik niet te laat voor ontbijt was dan en hij lachte me recht in mijn gezicht uit. Hij nam me in de zeik.. Het was inderdaad 9 uur in de ochtend. Een klein beetje verbaasd om mezelf (twee dagen al niet geslapen en vervolgens fris en fruitig op tijd wakker; HOE DAN!) genoot ik van mijn heerlijke Balinese Bananenpannenkoek en mijn Bananenmilkshake. Ik kreeg hem niet op want mijn maag is nog wat in shock van het kleine beetje vliegtuigvoedsel wat ik wel naar binnen had gewerkt. (Even een vraagje los hiervan: Hoe kunnen die maaltijden in het vliegtuig nou ooit genoeg zijn voor zo’n grote vent als die vent naast me? Ik had al constant honger en ik had nog wel een flinke Nederlandse bodem..) Na mijn heerlijke ontbijt besloot ik allereerst mijn rug maar eens los te laten masseren gezien de vlucht waarin ik iets wat krampachtig had gezeten 14,5 uur lang mijn rug geen goed had gedaan. Heb een stukje Ubud Market gedaan maar raakte lichtelijk geïrriteerd van iedereen die aan me probeerde te trekken om me naar hun kraampje te krijgen en besloot terug naar de Homestay te gaan. Wat natuurlijk een verschrikking is, de hele dag naast het zwembad liggen.. Ben dan ook meteen afgestraft en keihard verbrand. Was ik nog bang dat het regenseizoen zou zijn (durfde het niet te googelen omdat ik geen annuleringsverzekering had en toch niet terug kon) blijkt het al 4 maanden 34 graden te zijn en hebben ze ook al 4 maanden lang geen regendruppel gezien. Daarna naar mijn favoriete eettentje hier of eigenlijk mijn favoriete ober hier. Bananasplit man. Ik lig nog steeds op de grond van het lachen zodra ik zijn lachje hoor en hij zodra hij de mijne hoort. Hij was dolgelukkig me terug te zien want ik was wel de beste reclame ooit. (Daarom hangt mijn foto met hem nog steeds in de keuken.) Toen we gisterenavond langs reden zag ik dat het restaurant was verandert en was ik bang dat de man verdwenen was maar gelukkig maakt hij mij nog steeds blij met zijn saté.

Het was een heerlijk eerste dagje Bali waarbij ik genoten heb om de mensen terug te zien maar ook vooral lekker lui van het weer heb genoten. Morgen ga ik terug naar het weeshuis en ook hier kijk ik erg naar uit. Het is bizar hoe goed ik hier de weg ken als je bedenkt dat ik twee jaar in Scheveningen woon en daar nog verdwaal. Hier ken ik al mijn favoriete restaurantjes, barretjes, apotheken en zelfs favoriete pinautomaten! Er zijn wel wat dingetjes verandert maar sommige dingen wennen nooit. Het went nooit om alle mensen te zien staren naar mijn blonde haren zeker gezien het feit dat het aantal toeristen minimaal verdubbelt is. Het went nooit om die gekke haan te horen krijsen de hele dag door (echt hoor 50.000 Rupiah voor degene die dat beest afschiet) en ook de rituele muziek went niet. Het heerlijke weer, het heerlijke eten en de geweldige mensen hier maken het allemaal waard! Ik ga maar weer eens uit eten (verveelt nooit) en daarna met een filmpje lekker me bedje in kruipen. Iedereen die zich zorgen maakt om die vulkaan; heel erg lief! Maar tot nu toe nog niks aan de hand. Ik hou jullie op de hoogte en zal extra genieten voor jullie allemaal!

Liefs, Nensie Chantik