What a week in paradise..

Over de vluchten hierheen mag ik niet al te veel klagen. Al hoewel het eten niet te hachelen was (dat is niks nieuws) en ik het niet erg op prijs stelde dat een of andere hippie over vliegtuigcrashes begon (ben al zo dol op vliegen) waren het prima vluchten en mochten we zelfs tijdens de technische stop in Abu Dabi het vliegtuig uit om een sigaretje te roken. THANK GOD FOR THAT;).
Aangekomen op vliegveld Denpansar bleek ik te vroeg gejuicht te hebben gezien mijn backpack nog steeds op Jakarts stond. Lichtelijk geïrriteerd en in de stress schietend gezien ik zowel geen telefoonnummer als hotel kon achterlaten, was ik erg blij dat de Nederlandse jongen die naast me in het vliegtuig had gezeten voorstelde om samen verder te reizen zodat ze hem konden bellen zodra onze backpacks terug gevonden hadden. Lichtelijk naïef misschien was ik erg blij met zijn aanbod en het was geen onaardige jongen waar ik gedurende de vlucht veel mee had gekletst en die me angst voor opstijgen en landen daarmee toch wat had verminderd.
Aangekomen in het toeristische centrum van Kuta besloten we eerst maar naar de markt te gaan om wat kleding te kopen om in ieder geval na het douchen schone kleren aan te kunnen trekken. Met een big smile heb ik staan kijken hoe hij werd afgezet en hoe mijn onderhandelingsskills ondertussen duidelijk verbeterd zijn en ik voor een klein prijsje slippers en een jurkje heb kunnen scoren. (We weten allemaal hoe erg ik het natuurlijk vind om jurkjes te moeten kopen..) Halverwege de markt begon het keihard te regenen en was ik blij dat ik niet alleen was omdat ik dan waarschijnlijk al lichtelijk depressief was geraakt. Eenmaal zeiknat aangekomen bij een redelijk geprijsde homestay was ik erg blij met de (WARME:O) douche en een koude Bintang en begon eindelijk een beetje een vakantiegevoel te krijgen.. (Niet wetende hoe kort dit zou duren trouwens:P) In de avond zijn we lekker uit eten gegaan en hebben we tot in de late uurtjes gekletst over van alles en nog wat en ondanks dat ik het nog steeds een vreemd idee vond om mijn kamer te delen met een geheel vreemde, was ik blij dat die vreemde zo’n goedzak was die nergens op uit leek te zijn. Ik was erg blij met het nog steeds enorme bed dat ik had ondanks dat ik de jongen het grootste bed had gegund. Zelfs overdwars was het bed nog te groot geweest voor deze enorme dame. Midden in de nacht werd ik wakker gemaakt met de blije boodschap dat onze backpacks gearriveerd waren. In eerste instantie gromde ik alleen maar (levensgevaarlijk mij wakker maken) maar toen ik besefte wat de jongen zei sprong ik me bed uit om te gaan kijken. Om er vervolgens achter te komen dat het de verkeerde backpacks waren waarna ik grommend weer terug in bed ben gestort.
De volgende ochtend hebben we meerdere malen naar het vliegveld gebeld in de hoop erachter te komen waar onze backpacks zich dan begaven. Daar beloofde ze ons dat er echt een autootje onderweg was over het gehele eiland om de verloren backpacks en koffers rond te brengen maar dat het nog wel tot het eind van de dag kon duren voordat ze kwamen. Beseffende dat we dus toch nog een dag vast zaten in Kuta maar besloten er ook het beste van te maken en dus was het de uitgelezen kans om mijn nieuwe bikini uit te proberen en zijn we naar het strand gegaan. Daar hebben we ons laten bedienen met de allerlekkerste cocktails en ondanks dat ik me natuurlijk nooit overdag dronken laat voeren vond ik het eigenlijk wel prima en heb ik genoten van een enorme strandwandeling. Terug gekomen bij de homestay bleken uiteraard onze backpacks er nog niet te zijn (begon toen al moe te worden van het begrip van tijd bij de mensen hier) en besloten we maar na lekker gedoucht te hebben weer eens uit eten te gaan. Tijdens het uit eten gaan begon ik me al lichtelijk te irriteren aan de manier waarop de jongen zich begon op te dringen en handtastelijk begon te worden. Ik stelde voor om cocktails te gaan drinken en aangekomen bij een cocktailbar was ik erg blij om een Nederlands stel uit het vliegtuig te herkennen en ben ik snel bij hun aangeschoven. De vrouw bleek drie weken daarvoor haar rechterringvinger verloren te zijn doordat haar ring bleef hangen aan een hekje waar ze overheen probeerde te springen. Ik heb altijd gedacht dat dit een sterk verhaal van me vader was over zijn vroegere vriendje maar nu ik het resultaat heb gezien, sorry Paps ik geloof je volledig! Na een aantal cocktails besloot het stel en trouwens ook de cocktailbar een einde te maken aan onze avond en was ik dus weer alleen met de jongen. Gezien deze dacht dat mij dronken voeren ging helpen met zijn onduidelijke missie stelde hij voor om terug te gaan naar het hotel voor nog wat drankjes.
Helaas wist deze jongen niet dat deze dame nogal een uitgekookte is en terwijl ik hem beledigde door hem uit te maken voor saaie drol, haalde ik hem tegelijkertijd over om te gaan stappen in de Skygarden. Een discotheek van vijf etages hoog waar ik vorig jaar wat wilde feestjes heb gehad en waar vast genoeg interessante mensen rond liepen om zijn missie te verplaatsen naar een ander. Niets bleek minder waar en bij aankomst in de drukke discotheek, waar ik trouwens dankzij hem voor het allereerst entree heb moeten betalen, klemde hij zich nog sterker om me heen. Ik hou er niet van als mensen aanhankelijk worden en besloot snel met hem te vluchten naar de rooftop waar trouwens altijd de leukste mensen zijn en bovendien de leukste muziek is. (Bizar om los te gaan op Brainpower in Indonesië..) De eerste de beste jongen die ik tegen kwam heb ik lief tegen geglimlacht en al snel besefte de Nederlandse jongen dat zijn missie een epic faillure was geworden. Lichtelijk op zijn teentjes getrapt vertelde hij me terug naar de homestay te willen waarbij ik vroeg of hij zeker wist dat hij thuis ging komen en of ik anders mee moest. Zoals elke man met een grote ego keek hij me een beetje geïrriteerd aan en benoemde dat hij prima voor zichzelf kon zorgen en maakte dat hij weg kwam. Gelukkig want ook ik kan prima voor mezelf zorgen dacht ik nog. De Ier waar ik de rest van de avond mee heb staan praten was een hele aardige man die mijn kamergenoot een engnek vond en blij was dat hij weg ging. Weet niet of dit dan weer door zijn eigen missie kwam of dat mijn kamergenoot echt een engnek was want eigenlijk had ik hem zo in het begin niet ingeschat. Vond het meer een watje, een weichei, een tampon of hoe je het dan ook wil noemen.
Bij het verlaten van de club drongen er een aantal Indo’s om me heen. Ik glimlachte in eerste instantie lief terug en lichtelijk onder invloed besefte ik me in eerste instantie niet wat er gebeurde. Toen ik één van de gasten met zijn hand mijn tasje in zag gaan begreep ik echter maar al te goed wat er gebeurde en voordat ik het wist had ik al een tik uitgedeeld. Hij viel achterover en liet hierdoor meteen mijn tas los. Niet beseffende hoe dom het is om als toerist hier een Indo te slaan werd ik meteen besprongen door de overige Indo’s. Gelukkig was de Ier nog steeds bij me en die heeft een aantal tikken uitgedeeld en mij de taxi in geduwd. Wat een held! Denk niet dat hij mijn blog zal lezen, laat staan begrijpen maar bij deze alle lof voor deze dwaze Ier die ook gewoon had kunnen weg lopen van het hele gebeuren. Na een ietwat vage rit terug naar de homestay gezien ik de naam allang weer was vergeten en we voor meerdere winkelcentra hadden gestaan, ja ik was wel zo slim om te onthouden dat het naast een groot winkelcentrum zat niet beseffende dat er daar natuurlijk wel meerdere van zijn, ben ik in bed gecrasht en was blij om te zien dat de Nederlandse jongen ook KO lag.
De volgende dag werd ik wakker van de Nederlandse jongen die bij mij in bed was gekropen. Niet erg gecharmeerd van zijn kansloze poging om zijn missie te hervatten en schijtchagerijnig van de kater (en oké mijn eeuwige ochtendhumeur überhaupt) ben ik maar mijn bed uit gesprongen, gaan douchen en naar de receptie gestrompeld in de hoop te horen te krijgen dat mijn backpack eindelijk gevonden was. Niets bleek minder waar en bij nader aandringen om toch weer eens met het vliegveld te bellen bleek de back nu ECHT onderweg. Mezelf afvragend wat echt hier voor waarde heeft begon ik me af te vragen of ik niet beter gewoon kon accepteren dat mijn backpack weg was en zelf door te reizen. Ik besloot eerst maar eens te gaan ontbijten en ondertussen werd ik verblijd met het heugelijke nieuws dat dan eindelijk toch echt mijn backpack gearriveerd was. Met de verkeerde backpack van de vorige keer nog goed in mijn geheugen liep ik naar de auto en stond mezelf niet toe om blij te doen voordat ik mijn backpack in het vizier kreeg. Maar toen toch echt bleek dat het mijn backpack was heb ik daadwerkelijk een vreugdedansje gemaakt en ben ik met backpack terug naar mijn kamer gestormd om te kunnen douchen en eindelijk me eigen kleertjes weer aan te kunnen. Vreemd hoeveel waarde je dan toch blijkt te hechten aan je eigen dingetjes. Daarna een taxi besteld om eindelijk de reis naar Ubud te kunnen maken. Terug naar de mensen die altijd zo vriendelijk voor me waren geweest en vooral terug naar de kinderen in het weeshuis.
Aangekomen in Ubud en eenmaal terug in de homestay waar ik vorig jaar ben geweest werd ik hartelijk verwelkomt door Nyoman en zijn familie. Nyoman is degene die me vorig jaar mijn eerste lessen Indonesische tradities heeft gegeven en bovendien altijd een verdomd goede gastheer is geweest. Ook zijn vrouw leek erg blij om me terug te zien en Nyoman maakte nog een opmerking dat hij haar nog steeds niet had in geruild waarbij ze allebei moesten lachen. Vraag me tot op de dag van vandaag af of dit echt als grap was bedoeld, weet in ieder geval dat ik het niet zo’n grappige grap had gevonden maar goed de twee lijken nog steeds erg gek op elkaar en hun twee zoons zijn erg aardig en behulpzaam.
Vervolgens ben ik uit eten gegaan bij de wereldberoemde (oké misschien alleen bij mij beroemde) Coca Cola man. Een klein Indonesisch restaurantje gerund door een man die nauwelijks Engels kan, eigenlijk alleen Coca Cola, waarbij ik vorig jaar dus elke keer als ik langs liep hem aansprak met Coca Cola en ik hem vanuit de verte al Coca Cola hoorde roepen als ik aan kwam gelopen. Zijn vrouw is net zo’n verhaal apart gezien zij graag doet alsof zij je begrijpt, vervolgens lacht om wat je zegt en aankomt met iets compleet anders. Wat het een hilarisch stel maakt, maar hele lieve en goede mensen die erg geschokt en blij waren om me te zien. Meteen benoemde de man onze Coca Cola grap weer en wees vol trots naar de foto van mij en hem die in zijn restaurant hangt. Een oude vrijwilliger is eerder dit jaar terug gegaan en heeft de foto aan hem gegeven die nu dus een ereplaatsje in zijn restaurant heeft gekregen en waarop hij erg trots is. (Ik trouwens uiteraard ook!)
Doodmoe van de taxirit en alle ontmoetingen ben ik vervolgens in mijn bedje gestort in de hoop op een goede nacht slaap om de volgende dag vol energie naar het weeshuis te kunnen.
De volgende dag ben ik gewekt met vers fruit en Gingerthee die ik wonderbaarlijk genoeg nog best lekker vond gezien ik helemaal geen thee persoon ben. (Mark my words dat heeft niet lang geduurd.:P) Vervolgens ben ik naar de supermarkt gegaan voor wat lekkere dingetjes voor de kinderen en een aantal flessen Cola gezien ze daar echt verzot op zijn. Nyoman gevraagd om het adres van het weeshuis voor een taxi maar hij stond erop me zelf te brengen en na een helse scooterrit (ik raak er echt nooit aan gewend, niks mis met de rijskills van Nyoman maar wat rijden ze hier als malloten) was ik blij dat ik in het weeshuis was. Als eerst vond ik Fahri die al op de hoogte was dat ik zou komen en ondanks dat hij erg blij was om me te zien vroeg hij zich vooral af waarom het zo lang had geduurd voordat ik er eindelijk was. Samen met hem ben ik een rondje weeshuis gaan doen maar helaas zat iedereen nog in zijn lessen en waren er weinig kinderen doe ik kon laten schrikken met mijn komst. Fahri vroeg of ik al gegeten had en stond erop om samen met mij te lunchen. Ik wilde beleefd bedanken maar dat was voor Fahri geen optie en dus zaten we al snel samen op de grond met een bak rijst met vis tussen ons in. De rijst leek veilig dus heb vooral veel rijst gegeten maar de vis was zo lekker dus die moest ik juist eten van hem. Ook hierbij wilde ik beleefd bedanken maar terwijl ik zijn teleurgestelde koppie zag besloot ik dat ik toch maar een hapje moest proberen. (Had ik het maar nooit gedaan..)
Op dat moment kwam Acah aangelopen die totaal verbluft bleef staan toen hij mij zag. Was erg schattig om te zien en hij vloog me om me nek om vervolgens dezelfde grapjes als vorig jaar met me te kunnen maken over me being a bad girl and him being a bad boy. Het is maar goed dat Oma Rose nooit meer is terug gekomen. Toen de meiden uit hun les terug kwamen en me zagen was het één en al hysterisch geschreeuw en dikke tranen. Cuty heeft wel 10x haar excuses aangeboden dat ze net een stom berichtje had gestuurd over Facebook dat ze niet langer wilde wachten op de verassing. Beauty is nog even prachtig als altijd en Sweety blijft de lieve dame die ze altijd al is geweest. Vond het wel enigszins pijnlijk om te moeten vertellen dat dit niet betekende dat alle vrijwilligers van vorig jaar terug kwamen en daarbij was een lichte teleurstelling ontstaan. Desondanks waren ze erg blij dat ik er was en al druk bezig met het plannen van Fun Friday. Het allerliefst wilde ze terug naar het voetbalveld waar ik vorig jaar eindeloos spelletjes met ze heb gedaan en vooral de gasten heb ingemaakt met kinderlijke spelletjes als tikkertje. Toen we naar de klas liepen voor hun Engelse les kwam ik Fathur tegen degene die zich heeft benoemd tot mijn broertje en waarmee ik altijd de grootste lol heb gehad. Hij heeft tot 3 keer toe in zijn ogen staan wrijven om zeker te weten dat ik het was en hij niet droomde. Daarna schreeuwde hij my sister en kwam zo snel op me afgestormd dat ik automatisch een stapje achteruit deed. Gevangen in zijn omhelzing besefte ik me dat het goed was geweest om terug te komen en dat het belangrijk is voor deze kinderen om te weten dat er altijd iemand aan ze denkt. Er is niet veel van hun Engelse les terecht gekomen gezien ze meer bezig waren met mij dan met de les maar de andere vrijwilligers vonden dit gelukkig niet erg en waren blij om de kinderen zo blij te zien. Één van de vrijwilligers vroeg nog hoelang ik wel niet gewerkt had in het weeshuis gezien de kinderen nog steeds elke dag over mij en de vrijwilligers toen praatte. Gezien ik er maar 2 weken gewerkt heb, ben ik zeker onder de indruk en besef ik me dat ik er echt goed aan heb gedaan om ooit heel koppig (ondanks dat iedereen het me afraadde) toch de beslissing te maken om in me eentje naar Indonesië te reizen en te gaan werken waar ik altijd al wilde gaan werken. Na de kinderen beloofd te hebben om vrijdag terug te komen (ik voelde me toen al oververmoeid en besloot een dagje rust in te lassen voor mezelf) lieten ze me gaan en heeft Nyoman me opgehaald en terug thuis afgezet. Na een snelle hap in één van de kleine Warungs in de straat ben ik in bed gestort om een woelige nacht te ervaren vol onrustige dromen.
Gezien de pijn in me rug de volgende ochtend echt ondragelijk leek te zijn geworden besloot ik om mezelf te verwennen met een flinke massage van anderhalf uur en lekker rond dwalen in de eindeloze winkeltjes in Ubud. De massage maakte de pijn wat dragelijker maar toch besloot ik om naar de apotheek te gaan voor wat pijnstillers. Ik hou helemaal niet van medicijnen en slik het liefst nog geen aspirientje maar heb toch besloten wat minder hard voor mezelf te zijn gezien de vliegtuigreis, het niet dragen van me zooltje en de spanningen van afgelopen dagen best zijn effect op mijn rug kunnen hebben gehad en ik graag een nachtje normaal wilde slapen om fit te kunnen zijn als ik de jongens er weer uit moest rennen in het weeshuis. We weten allemaal dat roken niet erg goed is voor de conditie en bang als ik was dat ze me er dit jaar toch uit rennen besloot ik mijn lichaam wat hulp te geven door dus toch pijnstillers te slikken.
De pijn ging echter niet weg en ik besloot vroeg te eten bij dezelfde Warung als gister om vroeg mijn bed in te kunnen. Hierbij kwam een charmante oude man in zijn gebrekkige Engels vragen of hij bij mij aan tafel mocht komen zitten. Grinnikend om zijn overduidelijke Hollandse accent stond ik dit toe en liet ik de man geamuseerd nog een paar minuten lijden in het zoeken naar woorden. Zodra ik merkte dat de man lichtelijk gefrustreerd raakte met zichzelf sprak ik hem in het Nederlands aan waarbij hij me verwonderd aankeek. Mijn onbeleefdheid siert me niet maar desondanks bleef de man ratelen over zijn voorgaande liefdes en de Argentijnse waarmee hij straks een date heeft. De man nodigde me uit om naar zijn kunstgalerie te komen kijken waarna we misschien wel een drankje of een date kunnen plannen. Enigszins verbluft door zijn zelfvertrouwen en om de man niet op zijn ego te trappen pakte ik zijn kaartje aan, wetende dat ik uiteraard niet zou gaan. De man dankte me voor mijn gezelschap en hoopte me snel weer te zien. Terug lopend naar de homestay moest ik grinniken om de oude man met zijn 30jaar jongere date, hopende op een 50 jaar jongere date. Ondanks dat ik het idee afschuwelijk vind hoop ik dat ik, als ik dezelfde toekomst tegemoet ga vol mislukte liefdes en relaties, ook hier rond mag struinen op Bali op zoek naar nieuwe dates en liefdes.
Die volgende ochtend werd ik wakker met nog meer pijn dan ooit in mijn rug. Waar ik eerst dacht dat het ondragelijk leek te worden wist ik nu dat het ondragelijk is. Ik strompelde naar mijn pijnstillers en was koppig want wilde graag naar het weeshuis. Nyoman zat voor me deur te wachten en terwijl ik naar buiten stapte sloeg hij zijn armen om me heen en smeekte me om naar de kliniek te gaan. Wat verbaasd vroeg ik waarom. Hij vertelde me dat ik hele nacht ondragelijk had liggen krijsen en zijn vrouw vanaf dag 1 al vermoedde dat ik ziek was. Ik sliep veel te veel en ondanks dat ik nog steeds dezelfde mooie glimlach naar hun opdeed zag ze aan me dat ik energie miste en niet mezelf was. Eigenwijs als ik was probeerde ik nog uit te leggen dat ik liever naar het weeshuis ging maar terwijl er ondragelijke krampen in mijn buik ontstonden besloot Nyoman anders en tilde me naar zijn auto. Terwijl we naar de kliniek reden geloofde ik ondertussen dat dit de juiste beslissing was gezien het voelde alsof er een monster in mijn buik was ontstaan. In de kliniek aangekomen was ik wat verwonderd over de gang van zaken (Gadverdamme ze gebruiken 1 thermometer om iedereen zijn koorts op te meten zonder deze schoon te maken of wat dan ook. Nyoman lachte me recht in mijn gezicht uit toen hij mijn bekkie wit zag weg trekken) maar blij dat ik redelijk snel geholpen werd. (Zat nog National Geographic te kijken over haaien. Nyoman had me gerust gesteld over mijn duikwensen dat de haaien hier niet kwaadaardig zijn. Nou de haai beet toch mooi de man zijn gezicht eraf!) De dokter stelde me eindeloos veel vragen en nam flink wat bloed af. Terwijl ze de opties met me doornam (blindedarmontsteking, parasiet, virus, bacteriële infectie of voedselvergiftiging) begon ik nog witter weg te trekken en me nog misselijker te voelen dan ooit tevoren. Ik wilde niet graag toegeven aan het idee dat ik echt ziek was en hield mezelf nog steeds blind voor dat ik dat ook niet was. Daarna volgden 4 afgrijselijk langzaam durende uren waarin ik moest wachten op mijn bloedresultaten. Ik wilde hoe dan ook niet naar het ziekenhuis en bleef bidden dat het toch voedselvergiftiging was ondanks dat ik eigenlijk al dondersgoed wist dat dat heel anders voelde.
Toen eindelijk het verlossende woord kwam wist ik niet of ik nou moest lachen of moest huilen. Door slecht voorbereid voedsel salmonellabacterie opgelopen en nu dus buiktyfus; een zware bacteriële infectie met lichte interne bloedingen. Ik wist zeker dat het door het eten in het weeshuis kwam en kon mezelf wel voor me hoofd slaan dat ik mezelf had laten overhalen. De volgende keer dan toch maar onbeleefd zijn. Terug in de homestay werd ik verplicht tot een week bedrust en medicijnen. Nyoman had alles gevolgd wat de dokter had gezegd en wist ondertussen hoe eigenwijs ik kan zijn dus hield me nauwlettend in de gaten. De dagen daarna zijn in een waas voorbij gegaan met veel slaap, vele boze enge dromen, nachtelijke schreeuwpartijen en vooral erg veel pijn. Ik had nog nooit gedacht liever dood te willen zijn maar dit kwam erg dichtbij. Niet te vergelijken met iets wat ik ooit eerder had gehad. Het was een heel gevecht met mijn verzekeringen geweest maar die kwamen allemaal tot dezelfde conclusie. Ik mocht hoe dan ook niet naar huis. De second opinion van de dokter uit Nederland kwamen tot dezelfde diagnose en er zat niks anders op dan uitzieken.
Dag 2 van de medicatie was ik nog bijdehand en zo ziek van het bed liggen (Wie had gedacht dat deze slaapkop dat ooit zou zeggen) dat ik een briljante manier had gevonden om te ontsnappen. Ik liet mijn slippers voor de deur staan (zo zien ze dat ik thuis ben) om er op andere slippers vandoor te gaan om een kleine 100m naar de supermarkt en Warung te lopen. Terug aangekomen kon ik niet anders dan strompelen en Nyoman was lichtelijk gefrustreerd met deze kleine eigenwijze dame maar tilde me toch weer heel lief terug me bed in.
Ze zijn erg lief voor me en ik heb het zeker getroffen dat ik momenteel hier zit. Als ik te lang slaap komen ze me wakker maken om te vragen of het wel goed met me gaat en de hele dag door zetten ze potten thee voor me en komen ze met toast. Ze checken elk uur bij me of het nog goed gaat en alles wat ik wil kan ik om vragen. Ik zit nu op dag 4 van mijn medicatie en de koorts is bijna geheel weg alleen de pijn is nog steeds aanwezig. Nog tot vrijdag moet ik bedrust houden en dan moeten de ergste symptomen weg zijn. Het kan nog tot een maand duren voordat ik me echt de oude ga voelen en zelfs dan blijft het de vraag of de symptomen ooit geheel weg zullen gaan.
Ondanks dat ik had gehoopt dat de bijna beroving mijn meest spannende avontuur zou zijn geweest van mijn vakantie heb ik ondertussen geaccepteerd dat ik ziek ben en geef ik bijna de gehele dag toe aan de doktersadviezen; veel drinken (die ooit zo lekkere Gingerthee komt me nu echt me neus uit), veel in bed liggen en netjes mijn medicatie slikken. Ik ben vandaag wel weg gesneakt en heb pizza gegeten. Heel erg zonde van mijn overheerlijke pizza want na stuk 2 was ik kotsmisselijk maar goed ik ben allang blij dat er weer wat vasts in mijn maag zit.

Al met al was het een bewogen begin van mijn vakantie waarin ik tot nu toe al een hoop heb geleerd:
- Geen enkele man wil graag een kamer met je delen zonder persoonlijke motieven
- Hier hebben ze een totaal ander tijdsbesef dan wij in het Westen
- Als ik ooit over een hekje heen wil springen doe ik eerst mijn ringen af waarmee ik dus ook heb geleerd: Ja paps, je hebt altijd gelijk!
- James is mijn held
- Voortaan altijd kaartje van mijn hotel mee nemen
- Coca Cola man blijft mijn tweede held van de vakantie
- De kinderen in het weeshuis zijn me niet vergeten en zullen dat allicht nooit
- Ik kan altijd nog de 70jarige man een belletje geven
- Nyoman en zijn familie zitten voor altijd in mijn hart
- Ik ben te fucking eigenwijs
- Liever onbeleefd dan buiktyfus
- Doktersadviezen zijn om naar te luisteren.

Kan niet beloven dat er nog een vervolgblog komt, hoop eigenlijk dat ik me snel beter ga voelen en er de komende weken weinig tijd voor heb. Nog heel erg bedankt voor alle lieve wensen vanuit Nederland en blijf voor me duimen, bidden en kaarsjes aanstekken en dan beloof ik gewoon beter te worden en de volgende keer over wat leukers te kunnen schrijven!
Selamat Tidur!
Liefs, Nenske