Only hate the road when you're missing home

Vandaag besefte ik me dat ik al een tijdje niks meer geblogd heb dus bij deze mijn excuses maar het is nogal een drukke en gekke periode.

Allereerst even een uitleg over mijn werk. Mijn werk is zo’n 800 meter van huis vandaan wat ik dus elke dag heen en weer loop. Ideaal! Heb nog nooit zo dicht bij huis gewerkt en vind het heerlijk om een stukje te lopen terwijl ik lekker aapjes kan kijken in de ochtend. Natuurlijk inclusief me pepperspray in aanslag gezien de gehele familie het niet zo lekker zit; een klein blank meisje wat door Zuid-Afrika loopt in haar eentje. (Meisje/vrouw.. Whatever..:P) Nu moet ik zeggen dat ik inderdaad wel veel mee maak die 800 meter.. Allerlei mensen stoppen in auto’s om te vragen of ik wel comfortabel ben om te lopen en niet liever mee wil rijden.. (Hell yeah dat is natuurlijk veiliger bij een wildvreemde in de auto stappen?:S) De Zulu’s hebben ondertussen al onderhandeld met zijn allen en vinden dat ik op zijn minst 11 koeien waard ben en willen graag met me trouwen. (11 koeien schijnt nogal een compliment te zijn want vanaf 10 koeien wordt je gezien als Royalty.. Nee persoonlijk zie ik dit niet echt als compliment nee…) Ondanks dat ik het werken op het Able Centre erg interessant vind en er veel kan bijdragen, is het niet echt mijn werk en niet echt mijn doelgroep dus heb ik gesprek gehad op Tutankani special school waar ik van de week dus ook mijn eerste dag gewerkt heb.

Per dag wordt er gekeken welke klas ik het beste kan helpen en op die klas word ik dan geplaatst. Afgelopen werkdag was dat dus de “lastigste” klas. De kinderen met de meeste gedragsproblemen en ergste vormen van autisme. Ik vond het prachtig. Als onderdeel van de Occupational Therapy hebben ze geblinddoekt de stoelendans gedaan wat echt hilarisch was om naar te kijken. Na de Occupational Therapy hadden de kinderen pauze wat mij even de kans gunde om met mijn collega’s te kletsen. Die schijnen nogal veel problemen met deze kinderen te hebben omdat ze zo verschrikkelijk “lastig” zijn. (Ik persoonlijk vind het echt niet te vergelijken met de gedragsproblemen die ik in Nederland op werk tegen kom, deze kinderen vertonen veel minder gedrag veel minder extreem gedrag.) Dus hebben ze mij gevraagd om een presentatie te geven over de manier waarop ik op werk met gedragsproblemen omga en eventuele feedback etc. Ik voel me enorm vereerd en heb er nu al zin in. Na de pauze hadden de kinderen gymles en ook dit gaat ietsje anders dan ik gewend ben. De gymleraar heeft bijna de gehele gymles met mij staan ouwehoeren en vertelde me dat het geen nut had om de kinderen te vertellen wat ze moesten doen want dan vertikten ze het. Heel eerlijk gezegd dacht ik in eerste instantie dat deze man gewoon te lui was om zijn werk te doen en mij gewoon veel interessanter vond maar na 5/10 minuten was elk kind druk in de weer met een bal, fiets, hockeystick of gewoon rondjes aan het lopen maar in ieder geval allemaal in beweging wat zijn goal van de les is. Er is één autistisch meisje wat volgens hun erg lastig is en die testte met dus ook meteen even uit tijdens de gymles. Ze ging compleet uit haar stekkertje en de reden hiervan was eigenlijk onduidelijk. Ik stak mijn arm naar haar uit en zij haakte haar arm erin en de rest van de gymles heb ik met haar rondjes om het veld heen gelopen. Luid liedjes zingende en plukkende aan mijn haar. In de middag gingen we terug naar de klas waar de kinderen nog even een tekening maakte en daarna vrij mochten rondspelen. Het autistische meisje was dan ook snel bij me terug en heeft de gehele middag mijn haar geborsteld met als eindresultaat dat ik eruit zag als Pipi Langkous en zij zo trots was dat ik het gemeen vond om het er meteen weer uithalen. (Wat als resultaat had dat iedereen met grote ogen naar me zat te kijken dus..) Of terwijl werk is superleuk. Ik heb er heel erg naar me zin en vind het eigenlijk erg jammer dat volgende week mijn laatste week werken is.

Doordeweeks vorige week in de avonden heb ik niet zoveel bijzonders gedaan; cricketgame van me neef gekeken (Goud en brons, supertrots maar snap er nog steeds helemaal niks van…), Fast 6 gekeken in de bios inclusief popcorn met boter, (Zou zo nog een keer gaan, superfilm en popcorn bijna lekkerder dan Vin;)!) en filmpjes gekeken met neef en vriendin.

Vrijdag zat ik heel erg in dubio want mijn tante had kaartjes voor een show in Durban over dus wilde graag dat ik mee ging naar Durban maar mijn neef zou ook een braai geven dus ik wist niet wat ik wilde.. Gezien ook mijn andere neef en zijn vrouw zouden komen die ik nog niet veel gesproken of gezien had wilde ik graag blijven.. Uiteindelijk toch besloten om mee te gaan met mijn tante gezien er niet veel kansen zijn dat wij iets leuks kunnen gaan doen en ze er ook al over had opgeschept tegen haar vriendinnen dus ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om niet mee te gaan. Dus op naar Durban gingen we samen met de gehele bejaardenparade. (Dat klinkt misschien een beetje gemeen maar dat was het wel en het is de leukste manier om het te beschrijven mijn excuses oma.) Naar Nathaniël, een Zuid-Afrikaanse stand-up comedian met een dijk van een stem, een duidelijke voorliefde voor mannen, make-up, jurken, gigantische hakken maar het vooral erg grappig vindt om grof te zijn. De man kan gigantisch mooi zingen (ondanks dat wat mij betreft 80% van de uithalen eruit mochten om hem normaal te horen zingen in plaats van zo overdreven) maar de humor.. Ik geef toe soms heb ik wel gelachen (Niet zo hard als de verschrikkelijk irritante vrouw achter me die bij elke boe of bah overdreven hard ging zitten lachen en klappen.) maar denk toch dat wij Nederlanders te nuchter zijn voor die humor en het niet per definitie hilarisch vinden als iemand over piemels praat.. Maar op zich best leuk om een keertje mee gemaakt te hebben en ik was blij dat mijn tante het heel erg naar haar zin had. Na de show terug naar huis waar ook de braai nog in volle gang was. Leuk dus nog even bij gekletst met wat vrienden van me neef en daarna weer eens tot diep in de nacht met me neef gekletst. Die dus helaas de volgende ochtend en zondag nog steeds een kater had waardoor we de rest van het weekend niet veel gedaan hebben behalve uitslapen en films kijken.

Deze week was een drukke, hectische week. Maandagavond hadden we een braai van de Round Table hier. (Soort van de belangrijke mensen die samenkomen..) Waar ik zoveel zin in had dat ik bijna besloot mezelf ziek te verklaren.. Maar ik kan mezelf moeilijk heel de avond in me kamer opsluiten dus besloot toch maar gezellig te doen. Toen kwam als eerste gast die gozer binnen die ik bij de rugby heb leren kennen! (Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nogal een creep vindt.. Zijn verhaal blijkt voor geen kant te kloppen en hij blijft maar aandringen dat ik moet langs komen op zijn kantoor.. Is zelfs bereid een chauffeur te sturen om me om te komen halen maar toch.. Nee dankje.) Waarbij mijn tante dus aan mijn blik kon zien dat dit de man was waar ik over verteld had. Zij zei hem dan ook meteen dat ze er niet van gediend was dat hij haar kleine niggie probeerde te versieren en op dat moment kwam zijn vrouw binnen gelopen dus dat was meteen het pijnlijkste moment van de avond.. (Je kan het maar beter gehad hebben toch..:P) Verder wil ik er niet al te gemeen over doen want ik heb best een leuke avond gehad en me heel vriendelijk gedragen maar het blijven toch niet echt mijn soort mensen..

Dinsdag is me neef me komen ophalen voor roadtrip om zijn collega op te halen gezien die geen taxi kon pakken omdat de stroom eruit lag en hij dus geen geld kon pinnen. Daarna lekker Mc Donalds gehaald en op de bank gecrasht met een filmpje.

Woensdag was ik uitgenodigd voor Ladies Night (Of nee ze noemen het liever Girls Night want anders voelen ze zich zo oud..) met de dames van de Round Table en de vrouw van mijn neef. Heerlijk sushi eten was het plan.. Nou hou ik eigenlijk niet zo van sushi dus heb ik maar gewoon weer eens (alsof ik het te weinig eet hier) pizza gegeten! Ik heb helemaal in een deuk gelegen om die dames met hun briefjes en moeilijke keuzes en die arme ober die elke keer zeker 10 minuten bij onze tafel stond te wachten of ze eindelijk klaar waren. Op een gegeven moment heb ik hem maar weg gestuurd en gezegd dat ze hem wel zouden roepen als ze eindelijk klaar waren. Toen we eindelijk gegeten hadden en ook de nodige shotjes van de eigenaar naar binnen hadden kwam nog het aller-moeilijkste gedeelte namelijk het afrekenen. De ober had dit al voorzien en kwam dan ook meteen met een rekenmachine aan zodat de dames eruit zouden komen. Na het eten nog naar de lokale bar gegaan waar ik weer geheel in een deuk heb gelegen om de dames die eigenlijk voor de shotjes, na 2 glazen wijn al zwaar aangeschoten waren en nu dus simpelweg dronken waren. Ondanks dat ik meerdere malen had aangegeven dat ik de volgende dag om 7 uur de deur uit moest voor mijn eerste dagje Tutankani kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hierover te blijven zeuren (ze zagen er echt uit alsof ze nooit uit gingen en die ene keer dat ze dan gaan..) dus na nog wat shotjes en drankjes gelukkig eindelijk naar huis om snel te gaan slapen.

Wat had ik een spijt die ochtend zeg.. Me maag keerde om zodra ik opstond en verbood me eigenlijk om te gaan werken.. Maar gezien het mijn eerste dag was toch maar besloten om te gaan. Achteraf gezien ben ik daar dus heel blij mee want ik vond het de leukste werkdag die ik tot nu toe hier in Zuid-Afrika heb gehad. Toen ik terug kwam van werk wilde ik even een half uurtje gaan liggen gezien ik amper geslapen had en de kater nog steeds vol op aanwezig was.. Dit werd dus 4 uur lang slapen en me neef en tante aan me trekken om me wakker te krijgen.. Wat dus uiteraard niet lukte (serieus ik ben echt de ergste coma slaper ter wereld..) en dus me neef er zelf maar vandoor gegaan en ik uit eindelijk dus me bedje uit voor avond eten. Waarna ik dus wel echt klaarwakker was dus toen toch maar weer naar me neef gegaan voor een filmpje en wat hersenloos vermaak.

Vandaag weer lekker gewerkt op het ABLE Centre en nog geen idee wat het weekend me gaat brengen. Nachtvissen, quad rijden, jetskiën, stappen, eten bij één van de dames van Girls Night of gewoon helemaal niks.. Ik zal jullie deze keer sneller op de hoogte brengen van mijn avonturen.;)

Ik moet eerlijk zeggen dat het verlangen terug naar Nederland steeds erger begint te knagen.. Zeker door sommige stomme liedjes op de radio.. (You let her go & I’m coming home) Maar vooral het verlangen naar normaal contact met vrienden, vriendinnetjes en familie. Ik denk dat dat zeker de grootste downside aan reizen is.. Dat je er niet voor mensen kan zijn zeker als het slecht gaat en je weet dat ze je nodig hebben.. Gelukkig nog maar 3 weekjes dus vliegt de tijd voorbij! En dan is eindelijk de periode van tweestrijdige gevoelens voorbij gelukkig! Want aan de ene kant heb ik heel erg veel zin om terug naar Nederland te gaan.. Aan de andere kant baal ik dat me ouders na volgend weekend komen gezien dit ook het einde van mijn reis gaat betekenen. Maar goed daar ga ik verder niet al te veel over na denken, nog even genieten zolang het nog kan en mijn volgende blog zal ik weer filosofisch en emotioneel doen.;)

Love you guys!<3
Baaie liefs, Nenske