Fun in Bali & Surabaya

Lieve lezers,

Wat had ik te vroeg gejuicht. Mijn jetlag kwam vertraagd aan dus die nacht heb ik de hele nacht de haan vervloekt en om 9 uur ’s ochtends dus nog niet geslapen. De tijd waarop ik normaal wakker word dus. Gezien het ondertussen ook weer 34 graden werd toch maar besloten me bedje uit te komen. Was nog niet zo’n slim plan want ik voelde me net deel van de cast van de Walking Dead maar vandaag is een belangrijke dag dus ik sleurde mezelf vooruit. Het is de verjaardag van Gede! En ondanks dat ze hier geen verjaardagen vieren, kan ik natuurlijk geen reden voor een feestje voorbij laten gaan. Mijn overheerlijke ontbijtje stond al op me te wachten en ondanks dat ik totaal geen honger had, is dat het enige waarvan ik momenteel niet naar de wc moet rennen en dus dwong ik mezelf om toch maar te eten. Zo slaapdronken was ik eigenlijk alweer vergeten wat voor dag het was en strompelde dus toch maar terug me bedje in. Heerlijk geslapen! En toen ik op stond zo’n 5 uur later was ik mijn chagrijnige bui en jetlag alweer vergeten.

Ik liep enthousiast op Nyoman en zijn vrouw af om hun te feliciteren met hun zoon. Nyoman was zo vereerd dat ik het nog wist dat ik niet durfde toe te geven dat ik gewoon de melding op Facebook voorbij had zien komen. Ik werd verplicht tot een kopje thee en het helpen met het bouwen van nestjes voor hun dagelijkse offerritueel. Te bang voor het afsnijden van mijn eigen vingers besloot ik maar aandachtig toe te kijken terwijl ik genoot van mijn theetje gemaakt van 5 verschillende soorten thee. Nyoman’s vrouw kletste de oren van mijn hoofd terwijl haar zus hetzelfde deed. Over mijn baan, mijn interesses en voornamelijk over het feit dat ik geen man heb en nog niet gepland heb wanneer ik ga trouwen. Soms voel ik me hierom wat ongemakkelijk. Vooral vanwege het feit dat Ubud vol loopt met leuke stelletjes en ik behoorlijk op val in mijn eentje met mijn blonde haren. Zodra ik met jongeren praat, vertrekt deze awkwardness meteen gezien elke jongere jaloers is en ik dan mijn vrijheid als alleenstaande jonge vrouw weer enorm waardeer. Ik bedankte vriendelijk voor de thee en vroeg wat voor kadootje ik voor Gede kan kopen. Zichtbaar getroffen door het idee wuifden ze dit vriendelijk af. Nogmaals ze vieren geen verjaardagen en hebben genoeg andere ceremonies waar ze wel feestjes vieren. Bovendien is Gede naar Denpasar om een vaccinatie te krijgen dus is het echt gedane moeite voor niks. Eigenwijs als ik ben, ga ik toch op pad. Ik heb veel met Gede gepraat over zijn dromen en wensen voor de toekomst en besluit een dromenvanger voor hem te kopen die hij overal mee heen kan nemen op zijn werk als lid van een cruiseschip en ga nog naar de bakker voor een cupcake als verjaardagstaart. Terug gekomen geef ik deze aan zijn moeder om in de koelkast te stoppen en ondertussen ben ik al weer verhongerd dus besluit vroeg te eten. De Bananasplit man is vereerd dat ik weer terug ben en ondertussen is ook zijn dochter aangekomen. Vol trots laat hij zijn foto’s met mij zien en ik voel me vereerd dat hij nog steeds zo trots is. Hij heeft ook zijn recept weer aangepast naar mijn wensen. Hij herinnert zich dat de rijst ondertussen mijn neus uit kwam en heeft speciaal voor mij aardappels ingeslagen zodat ik aardappelpartjes bij mijn saté kan eten in plaats van rijst. Hij heeft er ook een traditie van gemaakt om even aan mijn tafel te komen zitten, zijn gebrekkige Engels uit te proberen om vervolgens weer alleen maar te lachen waarna ik op de grond lig van zijn hoge bijna meisjesachtige lach. Gede is helaas nog niet terug van Denpasar en ik besluit hem een berichtje via Facebook te sturen waarna ik mijn bedje weer in stort. Ik schrik wakker hoe ik iemand voor mijn deur hoor roepen: “Nensieee! Nensieee!” Slaapdronken ren ik naar de deur met gedachten over vulkanen, rituele slachtingen en weet ik wat nog meer in mijn hoofd. Hoe ik de deur open trek staat Nyoman’s vrouw voor de deur. Ze heeft een enorm stuk taart in haar handen. Gede had gebeld dat zij mij de taart moest brengen die in de koelkast stond die hij dus speciaal voor mij had aangeschaft. Ik voel me nogmaals vereerd en probeer de overheerlijke taart, die als een blok in mijn maag belandt, op te eten. Na 5 happen zit ik echter compleet vol en begin een complot te bedenken hoe ik de overige taart weg krijg. Voeren aan de vogel? Dan moet ik langs Nyoman en dus toe geven dat ik het niet op krijg. Op zich niet erg natuurlijk maar toch voelt het een klein beetje onbeleefd dus nog even twijfel ik of ik het niet beter door de wc kan spoelen. Gezien ik niet weet waar mijn taart dan terecht komt, besluit ik toch maar gewoon toe te geven dat het veel te veel voor me is. Nyoman lacht me uit, wat ik ondertussen wel gewend ben, en legt uit dat het echt speciaal is gezien Gede dus al 25 jaar lang zijn verjaardag niet gevierd heeft. Plotseling voel ik me nog meer bezwaard om de taart terug te geven en Nyoman ziet dit blijkbaar aan mijn gezicht dus trekt de taart uit mijn handen en belooft het niet tegen Gede te vertellen. Gede is onderweg terug maar gezien het complete file is zal het nog wel even duren dus ik besluit toch maar terug me bedje in te gaan. Na het traditioneel vervloeken van de haan, val ik als een blok in slaap.

De volgende ochtend ben ik weer om 9 uur wakker en hierdoor voel ik me toch wat meer terug in mijn ritme. Eigenlijk wilde ik gister al naar het weeshuis maar omdat ik zo’n zombie was, besloot ik het een dagje uit te stellen. Nu voel ik me zo blij dat ik eindelijk de kinders weer ga zien dat ik als een bezete mijn ontbijtje weg werk en douche en snel naar de supermarkt ga om wat lekkers voor ze te halen. Gede legt uit dat het geen nut heeft om voor 12en die kant op te gaan en dus moet ik mijn enthousiasme even tackelen. Ik vraag aan Fahri (een van de kinders van het weeshuis) of dit waar is en hij beaamt dit en dus zit ik rusteloos op mijn verandaatje te wachten totdat de tijd voorbij tikt. Gede ziet dit en begint te lachen. We maken wel een omweg naar het weeshuis en enthousiast stap ik in de auto. Ik blijf trouwens elke keer aan de verkeerde kant willen instappen en Gede vindt dit hilarisch dus wacht elke keer gewoon totdat ik me bedenk.. Wat soms echt wel een paar minuten kan duren. Lachend grapt hij dat het tijd is om een rijbewijs voor me aan te schaffen. Even heb ik hierover getwijfeld. Dan is het geouwehoer over het halen van een rijbewijs in Nederland eindelijk afgelopen en heb ik hier niks voor hoeven doen! Alleen de politie om hoeven kopen voor 20 euro.. Toch heel anders dan in Nederland. Gezien het feit dat ze hier rijden als bezetene schud ik dit idee snel van me af, wetende dat ik toch nooit op een scooter zal stappen. In de drie keer dat ik hier nu ben geweest heb ik minstens 10 ongelukken zien gebeuren. En gezien ze hier ook nog eens met gehele families op scooters begeven (no joke, 4/5 man op 1 scooter) kan ik het niet over mijn hart verkrijgen dat ik in een klap een gehele familie ruïneer. Hoe ik aan kom bij het weeshuis hoor ik de kinderen al enthousiast schreeuwen en ben blij dat ze nog weten wie ik ben. De kinderen lachen me uit en ondanks dat ze niet allen mijn naam nog weten, weten ze allemaal nog dat ik dat meisje uit Nederland ben met die gekke lach. Ik moet meteen mee naar de girlsarea waar ik alle kamers opnieuw moet bekijken en iedereen moet groeten. Ik schrik eigenlijk hoe weinig er verandert is.. 10 dames slapen nog steeds samen op 1 matras.. De plek waar zij zich moeten baden is nog steeds ernstig vervuild en ook het weeshuis zelf lijkt er niet schoner op geworden.. De vrijwilligers zijn er niet meer. Ik kom er niet precies achter waarom niet. Fahri legt uit dat de bazen van het vrijwilligerswerk dit besloten hebben. Hij is nu de Engels docent en hier is hij erg trots op. Hij neemt me mee naar de boys area waar wat jongens giechelen zodra ze me zien. Ik krijg meteen een baby in mijn handen geduwd en er wordt gevraagd of ik mijn kinderen niet mis. Ik schiet in de lach en leg uit dat ik geen baby heb.. Niet eens een vent trouwens en bij het horen hiervan kijken ze me allemaal verbaasd aan en lachen zenuwachtig. Ik leg uit dat ik dat niet erg vind en dit lijken zij nog gekker te vinden. Ik ben blij als op dat moment de rituele muziek aan gaat en het tijd voor hun is om te gaan bidden. Ik blijf achter met de baby die me eerst wat bang aankijkt en ik besluit op te staan en terwijl hij in mijn armen ligt begin ik te zingen. De baby ontspant meteen en valt in slaap. Hoe de jongens terug komen gebaar ik ze stil te zijn en wijs naar de slapende baby. De jongens zijn stomverbaasd want de baby weigert overdag te slapen. Lichtelijk trots op mijn zelf gecreëerde moederinstinct geef ik de baby terug en vraag ik wat het plan is.

De kinderen willen naar Austina en ik ga uiteraard akkoord. Austina is een groot grasveld waar de kinderen graag spelen dus met een bal gaan we onderweg. De dames vechten bijna wie er naast me mag lopen enthousiast als ze zijn en met drie dames aan mijn arm lopen we naar Austina. Ik ben geïrriteerd om het vele aantal mensen dat ze uitscheld of naar ze staart vanwege hun hoofddoek. Zij lijken hieraan gewend en moeten lachen om het aantal mensen dat mij aankijkt alsof ik een spook ben. Aangekomen bij Austina vraag ik of we eerst wat groepsfoto’s kunnen maken. De kinderen zijn dolenthousiast en hoe ik mijn timer zet trekken ze gekke bekken. Mijn camera heeft echter wat kuren dus stelt alleen de voorgrond scherp in plaats van de kinderen dus ik kijk om me heen om iemand te vragen om een foto te maken. Ik zie een politieagent lopen en ondanks dat ik de kinderen nog hoor roepen, loop ik al op hem af en vraag hem om een foto te maken. De agent is erg vriendelijk en wil dit uiteraard. De kinderen zijn stomverbaasd en zeggen dat ik dit niet meer mag doen. Hoe de agent de foto probeert te maken valt helaas mijn camera uit en ik bedank hem desondanks voor zijn moeite. Ik speel volleybal met de jongens en de meisjes zitten aan de kant mooi te zijn. Even ga ik bij ze zitten maar ik word gebeten door een enorme zwarte mier en vervloek deze gelukkig in het Nederlands. De jongens zijn uitgedroogd en ik haal wat te drinken voor ze. Fahri vraagt of ik iets wil. Ik begrijp niet wat maar hij is al hoofden aan het tellen en rent weg. Vijf minuten later komt hij terug met maïskolven. Gezien de kinderen niet veel hebben en hij er precies genoeg heeft voor iedereen durf ik niet te zeggen dat ik helemaal geen maïs lust. Met tegenzin eet ik de maïs, smaakt nog steeds even smerig als vroeger, maar laat dit aan de kinderen niet merken. Fahri heeft ook nog eens de hete variant gekocht. Dus niet veel later staat mijn mond in de fik en moet ik lachen hoe we daar met zijn allen zitten te puffen op de maïs. De jongens zijn moe en willen terug en ook ik ben gesloopt dus vind dit een goed idee. Aangekomen bij het weeshuis vragen de jongens of ik nog even mee wil naar de boysarea. Ik weet dat ze dit alleen vragen om te kunnen roken maar ben blij dat ze door mij niet meer bij de andere kinderen roken en besluit toe te geven. We zitten op de grond en luisteren Bob Marley terwijl zij roken. Fahri legt uit dat zij zich veel vervelen en het enige dat zij dan kunnen doen is roken of slapen. Huiverend kijk ik om mij heen en besef me dat zij verder ook niks hebben om zichzelf mee te vermaken. Ik voel me nogmaals verwend in Nederland en besluit van de week weer langs de speelgoedwinkel te gaan om wat vermaak voor ze te kopen. Fahri laat vol trots het boekje zien dat hij de eerste keer als afscheid van mij gehad heeft. Als ik vraag waar de foto’s zijn gebleven legt hij uit dat alle kinderen de foto’s mee naar huis hebben genomen. Dat klinkt wat vreemd een weeskind met een thuis maar vele van deze kinderen zijn naar het weeshuis gestuurd door hun ouders voor educatie, slechts een enkeling heeft echt geen thuis. De kinderen hebben hier vrede mee en dus probeer ik ze niet uit te leggen dat het voor ons gek klinkt. Fahri brengt me trots thuis op zijn scooter die hij van het weeshuis gekregen heeft. Thuis gekomen ben ik gesloopt van alle indrukken en door de maïs heb ik ook geen honger meer dus besluit me bedje in te gaan en val als een blok in slaap.

Zaterdag is mijn luie dag en behalve mijn vliegtickets boeken samen met Gede, doe ik niks behalve aan het zwembad hangen en eruit gaan voor lunch. Mijn eerste echte Soto Ayam. Lichtelijk trots op hoeveel hij lijkt op mijn eigen Soto besef ik me dat ik deze nooit voor de twee euro kan maken die ik nu afreken. Ik ben de hele dag loom van de hitte, 35 graden en zelfs mijn tas inpakken kost ontzettend veel moeite. Gede en Nyoman grappen dat zij mij morgen het bed uit moeten trekken en Gede is zelfs een beetje bang dat ik niet wakker zal worden. Ik beloof hem mijn wekker te zetten en duf als ik ben val ik meteen weer in slaap. Ik schrik wakker om 2 uur ’s nachts terwijl ik droom dat ik me verslaap en ben helaas klaarwakker. Geniet van de volgende film en val halverwege gelukkig weer in slaap.

Om 9 uur ben ik dan ook weer klaarwakker en ga trots op mijn verandaatje zitten om te laten zien dat ik op tijd wakker ben. Gede is klaarblijkelijk verbaasd als hij zelfs al mijn tas ziet klaar staan gezien ik pas om 12:30 vlieg. Ik ben echter een beetje zenuwachtig, vliegen is nooit mijn hobby geweest, ook gezien ik geen idee heb wat te verwachten. Vandaag vlieg ik naar Surabaya. Geboorte-eiland van mijn paps en hier zal ik mijn oudreisgenootje Theresa weer zien. Stiekem is dit ook de enige reden dat ik durfde te gaan want ik durfde nooit in mijn eentje en nu heb ik een reisgenootje. Na mijn ontbijt ren ik de douche door en sta binnen 5 minuten weer klaar buiten. In Nederland kan ik niet sneller douchen dan binnen een half uur maar hier raak ik ondertussen getraind in snel douchen. Ook omdat het zo heet is dat de douche niet eens meer lekker is. Gede brengt me naar het vliegveld en al snel ben ik ingecheckt en zit ik te wachten bij de Gate. Een Indonesische man probeert in zijn gebrekkige Engels een praatje met me te maken en ik snap er niks van dus lach maar vriendelijk. Ingestapt in het vliegtuig kijk ik een beetje bang om mij heen. Dit lijkt net weer zo’n bus in de lucht en even moet ik mezelf vermannen om niet het vliegtuig weer uit te rennen. Ik wilde dit dus ik ga dit doen ook. Terwijl we opstijgen maak ik nog een snel schietgebedje en hoe ik na een half uurtje eindelijk gerustgesteld ben gaan we alweer dalen. Aangekomen in Surabaya raak ik meteen weer lichtelijk geïrriteerd van iedereen die me zijn taxi in probeert te trekken. Ik zet mijn backpack op de grond en ga eerst eens lekker zitten en observeren. Aangeraden word om de officiële taxi’s te nemen gezien deze met de meter rijden maar zolang het een goede prijs word mag het voor mij ook een onofficiële taxi zijn. Er komt een man op mij af die goed Engels praat en we spreken een prijs af. Ik stuur nog snel een foto van zijn kenteken naar Gede, mocht ik nooit meer wat van me laten horen weet hij naar wie hij op zoek moet. De taxichauffeur lacht me uit en zet mijn spullen in de taxi. In de taxi al valt het me op dat de mensen naar me staren, zelfs nog meer dan in Bali. Hierdoor ben ik nog blijer dat ik Theresa ontmoet in het hostel en dus niet alleen zal zijn hier. Aangekomen bij het hostel kom ik er achter dat het een dorm is in plaats van een hostel. Met zijn 6en op 1 kamer gepropt en een gedeelde douche en wc. Nu pas besefte ik me hoe verwend ik was geworden bij Nyoman met zijn overheerlijke ontbijtjes en mijn eigen kamertje, douche en wc. Uitgehongerd besloot ik toch op zoek te gaan naar een Warung en binnen gekomen schreeuwde de man “Meatballs?!”. Gezien ik niet geheel zeker ben wat er dan in die Meatballs zit schudde ik vertwijfeld mijn hoofd. De man keek me verbaasd aan en maakte er “Chicken Noodles?!” van. Dan wist ik in ieder geval zeker dat het kip was en besloot er maar voor te gaan. Ik kreeg een bruin flesje met iets wat naar wasverzachter smaakte (hoe wasverzachter ruikt in ieder geval, nog nooit wasverzachter geproefd) en een bord Chicken Noodles voor me. Ik at de Noodles op en kon nog steeds niet definiëren welk deel van de kip er in zat dus durfde de kip niet te eten. Ik besloot terug te gaan naar de dorm gezien iedereen me nog steeds aanstaarde alsof ik een geest was en viel chagrijnig in slaap op mijn stapelbedje. Toen de deur open schoot was mijn chagrijnige bui voorbij. Daar was Theresa! Zij was duidelijk net zo blij om mij te zien en vlak daarna lagen wij als bedbuddies naast elkaar te vertellen over onze ervaringen in Indonesië. Enthousiast als ze is, had ze al opgezocht waar me pappa precies geboren moet zijn en we gingen onderweg naar het ziekenhuis. Op loopafstand van ons dorm en gezien Theresa liever lui dan moe is moest ik haar overhalen om niet de taxi te nemen.

Aangekomen bij het ziekenhuis waren we er even stil van. Nog nooit zo’n gigantisch ziekenhuis gezien en nonchalant liepen we naar binnen alsof we op bezoek zouden gaan bij onze Indonesische oudoom. De bewaking hield ons niet tegen en verbluft liepen we door het ziekenhuis. Het ziekenhuis had een gigantische tuin met Jezus in het midden. Ik kreeg werkelijk waar kippenvel van de gedachte dat ik nu liep waar mijn pappa geboren was. Er liepen Nederlands sprekende nonnen rond en de kapel was enorm. We namen plaats in de kantine waar we een colaatje dronken en Theresa benoemde dat dit de minst toeristische activiteit was die ze in heel Indonesië gedaan had. Ik geloof niet dat ik nog veel te zeggen had. Ik staarde alleen maar om me heen naar de kamers waar de gordijnen wijd van open stonden en waarachter je de mensen met zuurstofmaskers kon zien liggen. Snel verlieten we het ziekenhuis en gingen wat eten bij een volgende Warung. Gelukkig kan Theresa wat beter Indonesisch dan ik dus al snel hadden we een heerlijk bordje typisch Indonesisch eten. (Mijn maag & darmen vonden dit wat minder leuk en in de nacht vervloekte ik de gedeelde wc…)

Terug gekomen in de dorm was er nog een Duits meisje aangekomen. De host kwam ook nog even een kijkje wagen en vertelde ons van alles over Surabaya. Ik vroeg waarom de mensen zo verdwaasd naar me staarden. Surabaya is de op 1 na grootste stad van Indonesië dus je zou toch verwachten dat ze gewend waren aan toeristen. De bevolking ziet ons echter als “Boulés” een soort van witte geesten. Voel me soms net een aapje in de dierentuin. De mannen hebben hier echter geen probleem mee want tot twee keer toe zag ik een man die zichzelf plezierde bij het zien van ons. (Nu weet ik trouwens ook dat het niet waar is wat ze zeggen over Aziatische mannen maar dat terzijde.. SORRY OMA!) Na de enorme uitleg besloot ik dat het tijd was voor onze eerste Bintang. Ik vroeg de man waar we deze konden kopen. De man legde uit dat de wet was aangescherpt en nergens was dus meer alcohol te koop.. Keiharde teleurstelling voor ons maar toch eigenwijs als ik ben, besloot ik de dames over te halen een non-alcoholisch drankje te gaan doen gezien ik nog klaarwakker was. Aangekomen bij een gigantisch winkelcentrum had de denderende muziek me snel over gehaald waar we heen moesten. Toen ik de naam van de plek zag was ik verkocht: “Bier en Pizza!” Even voor de duidelijkheid ik ben helemaal niet zo’n bierfan maar gezien het het enige drankje is waar geen Arak in gegooid wordt, (zelfgestookte Indonesische alcohol waar een aantal mensen blind van zijn geworden en sommige zelfs aan zijn gestorven) is het het enige drankje dat ik durf te drinken. Al snel kwamen de meest beschamende verhalen boven tafel en ik heb me stuk gelachen om alle verhalen van pingpongshows tot aan verhalen over eenhoorns. Lachend strompelde we terug naar onze dorm waar we erachter kwamen dat er nog een meisje gearriveerd was. Ik heb dan ook wat onwennig geslapen gezien elke keer dat ook iemand zich maar omdraaide het voelde alsof er een aardbeving was. Eigenlijk vreemd gezien ik in Nederland altijd coma slaap en er een bom kan ontploffen en ik nog niet wakker word.

De volgende dag stonden we enthousiast op maar eigenlijk was er weinig van onze plannen over gezien de host ons het meeste had afgeraden. Dus dan maar doen waar wij vrouwen goed in zijn: SHOPPEN! Gezien mijn maag het nog steeds niet eens was met Surabaya besloot ik alleen Theresa’s studentenhaver te ontbijten waarna we ons door de taxi naar een ander winkelcentrum lieten brengen. Te bizar voor woorden dat je 2 euro afrekent voor een taxi nog steeds en de taxichauffeur was duidelijk dolenthousiast toen we hem een euro fooi gaven. Elke winkel struinde we af op zoek naar wat leuks totdat we het zat waren en we belandden bij de Pizzahut. Ik heb besloten alleen nog maar Westers te eten of studentenhaver gezien mijn maag dat beter lijkt te accepteren. Verbaasd door de meest smerige combinaties Yakultcocktails en een cheeseburgerpizza met daarop minimaal 10 cheeseburgers, besloten we voor de meest basic pizza te gaan met een cheesefilled crust. Mijn maag applaudisseerde dankbaar en ik was blij dat ik eindelijk wat binnen hield. We namen een toeristische route langs wat standbeelden en waren toen veel te moe dus besloten toch maar een taxi terug te nemen. Aangekomen in de dorm besloten we lekker te luieren om in de avond terug te gaan naar onze favoriete Bier en Pizza club. De host waarschuwde ons nog dat het ging regenen maar wij waren flink eigenwijs en besloten toch te gaan. Wij Europeanen zijn wel wat regen gewend. Nou niet als dit dus. Vijf meter later kwam het met bakken uit de hemel gezet. We schuilden onder een klein afdakje waar we elke taxi probeerde aan te houden. Taxi’s leken hier plezier in te hebben en reden ons keihard voorbij waardoor de plassen omhoog schoten. Toen kwam er een schattig klein mannetje op een fietstaxi voorbij (Een Odjek, sorry voor elk woord dat ik verkeerd schrijf maar ben te lui om te googelen.. Komt door het weer hier!:P) en hij stopte meteen voor ons. We klommen in de Odjek die beschut was met een soort van enorme regenjas en al droog reed hij ons. We konden niks zien dus hoopte maar dat hij goed reed en toen we uitstapten bleken we aan de overkant te staan in plaats van aan de juiste kant van de weg. Ik wilde hem nog terug roepen maar de oude man was dolenthousiast met zijn euro al onderweg en hoorde me niet meer. Daar stonden we dan. Het kwam nog steeds met bakken uit de hemel en als we overstaken waren we alsnog zijknat. Dan hadden we net zo goed kunnen lopen. Plotseling zag ik wat beveiliging staan met een paraplu en ik zwaaide dolenthousiast naar hem in de hoop dat hij zou komen. Dit deed hij dan ook heel lief en droog kwamen we aan. Heb me over laten halen om toch één cocktail te nemen namelijk een Passion Fruit Mohjito en een enorme hamburger in het kader van Westers voedsel blijft beter in mijn maag. We raakten niet uitgekletst over de meest uitlopende onderwerpen en toch ook ernstige onderwerpen zoals het weeshuis. Theresa vertelde gesproken te hebben met een van de bazen van het vrijwilligerswerk en die gaf aan dat er een onderzoek was gedaan naar de leefomstandigheden in weeshuizen en deze bleken zo slecht te zijn dat de vrijwilligersorganisatie zich heeft terug getrokken. Persoonlijk vind ik dit nogal zwak en kan het me erg boos maken gezien de kinderen zich nu helemaal te pletter vervelen. Ik besloot dan ook daar om de organisatie te bezoeken als ik terug ben in Nederland om daar persoonlijk mijn klachten uit te kunnen leggen. We liepen terug naar de dorm en aangekomen bij ons bedje vielen we als een blok in slaap.

De volgende dag was het alweer tijd om terug te gaan naar Bali. Theresa was lichtelijk teleurgesteld en hoopte dat ik langer zou blijven. Persoonlijk was ik dolgelukkig om terug te gaan. Ik zal Theresa missen maar zij komt zaterdag naar Bali toe dus dat zal niet van lange duur zijn. Even nog schrok ik toen mijn host vertelde dat het vliegveld plat lag maar gelukkig bleek dit niet het geval. Ik nam afscheid van Theresa en dit keer toch maar een officiële taxi terug naar het vliegveld. Ik bleek inderdaad minder betaald te hebben de heenweg maar 10 euro is nog steeds niks in vergelijking met Nederland en bedenkende dat ik toch een uur in de taxi had gezeten. Aangekomen op het vliegveld zakte de moed mij in de schoenen. Ik had alweer een uur vertraging en dit lijkt toch de vakantie van de vertragingen te worden.. (Duim allemaal voor me als ik terug ga aub!) Eerst pakte ik mijn laptop maar gezien ik daar geïrriteerd van raakte omdat ik constant de tijd kon zien, besloot ik toch mijn laptop weg te stoppen en mijn laatste boek te gaan lezen. (Ik ben blij dat Nyoman nog een voorraad boeken heeft staan want hier vind ik het heerlijk om te verdwalen in mijn boeken, voor het eerst in tijden weer eigenlijk!) Erg lang kreeg ik hier niet de kans voor want een Indonesisch klein meisje verveelde zich en zij vond dat ik haar bron tegen verveling moest zijn. We speelden spelletjes en de moeder verontschuldigde zich meerdere malen voor haar “ondeugende” dochter. Ze vinden een kind hier al “stout” als hij/zij gewoon contact zoekt met iemand en ik legde uit dit geen probleem te vinden. Het kind sprong bij me op schoot en ik heb zeker 15 filmpjes over Chinees kinderspeelgoed voorbij zien komen. We maakten foto’s met mijn camera en vooral haar gekke bekken waren goud waard. Snel stuurde ik Gede nog een berichtje dat ik weer vertraging had om te voorkomen dat hij weer de gehele dag op het vliegveld stond te wachten. Na 3 uur vertraging konden we dan toch eindelijk gaan. Weliswaar in een hele andere Gate maar het kon me gestolen worden ik was allang blij dat we eindelijk gingen. Ik had nog niks gegeten die dag gezien ik graag gewoon op Bali weer lekker wilde eten en had hier nu gedeeltelijk spijt van. In het vliegtuig kocht ik een lading Oreo-koekjes waar mijn maag erg blij mee was. Aangekomen op het vliegveld ontving ik Gede’s ongeruste berichtjes. Hij was ondertussen maar terug gegaan gezien hij op tijd bij de tempel moest zijn voor een ceremonie. Toen hij hoorde dat ik geland was wilde hij meteen terug komen maar ik verzekerde hem dat ik oké zou zijn en prima zelf een taxi kon pakken. Gede vertelde dat het file was overal op Bali en verzekerde me dat het wel een paar uur kon duren voordat ik terug zou zijn. Lichtelijk teleurgesteld en mijn maag nog steeds protesterende besloot ik een een scooter in plaats van een taxi te nemen gezien deze tussen het verkeer door kan. Het was geen gezicht die enorme backpack op de scooter maar het ging prima. Enkele stortbuiten tussendoor maar ik kwam vrij droog aan in Ubud. Nyoman was dolgelukkig om me te zien en vertelde dat Gede zich zo’n zorgen om me had gemaakt. Ik kan me hier ondertussen niet meer aan storen.. Weet dat dat is zoals ze zijn hier en zeker na mijn buiktyfusavontuur ben ik toch een beetje het zorgekindje van mijn familie hier geworden. Ondertussen was het echt keihard gaan regenen en Nyoman verklaarde me voor gek dat ik met de scooter was gekomen maar hij was blij dat ik weer thuis was en het maakte hem niet uit hoe.. Zolang ik maar thuis kom. Mijn spulletjes terug in mijn kamertje gelegd en met paraplu ging ik op pad. Ik had op de weg hierheen een Mexicaans tentje gezien en dat leek me een goed plan om mijn uitgehongerde maag te bevredigen ondanks dat dat misschien niet zo goed voor mijn darmen zou zijn. Terwijl ik zat te eten hoorde ik ergens live muziek vandaan komen en ik besloot nog een Bintang te doen voordat ik terug naar huis ging voor mijn Skype sessie met Jasmijn. De mannen waren overduidelijk blij met mijn gezelschap en nodigde me uit om een liedje te zingen in ruil voor de Bintang. Ik twijfelde nog even maar toen ik het publiek in keek besloot ik me er maar aan over te geven. Ze haalden me over om samen met hun Redemption Song te zingen en hoe de eerste tonen uit mijn mond kwamen viel het me pas op dat ze helemaal niet mee zongen! Maar toen kon ik al niet meer terug dus besloot het liedje maar af te maken denkende dat dat toch het enige liedje zou zijn. Nou nee hoor de mannen vonden dat ik prachtig zong (niet mijn woorden, hun woorden!) en ik moest verplicht blijven zingen; Zombie, Wonderwall & Valerie kwamen voorbij en ze bleven smeken dat ik bleef zingen. Na het 5e liedje lonkte mijn Bintang dus bedankte ik vriendelijk. Ze wilden me niet laten gaan voordat ik beloofde donderdag terug te komen en opnieuw met hun te komen zingen. Wat vertwijfeld besloot ik maar akkoord te gaan, stiekem vond ik het ook wel erg leuk om weer eens te zingen. Terwijl ik mijn Bintang op dronk keek ik naar de straat die overstroomde door de regen. Alles kwam voorbij; vuilniszakken, etensresten, plastic tasjes en zelfs een backpack stroomde voorbij. Ik besloot toch maar een taxi terug te nemen en aangekomen bij mijn kamertje was ik zo moe (en tipsy) dat ik mijn bedje instortte. De onweer hield me wakker en om middennacht besloot ik maar een filmpje te gaan kijken in de hoop hiervan moe te worden. San Andreas. Nou ik heb het geweten. De hele nacht nachtmerries gehad over aardbevingen.

De volgende ochtend stond Nyoman al op mij te wachten met mijn heerlijke ontbijtje. Hij had extra veel gemaakt omdat ik had geklaagd over het eten in Surabaya. Dat doen ze hier trouwens al de gehele tijd. Ik word constant bij gevoed want zij vinden dat ik te dun ben. Voor de duidelijkheid ik ben breder dan Gede en Nyoman maar voor een toerist veel te dun. Ik sputter niet tegen en geniet van alle extraatjes voornamelijk bestaande uit extra pannenkoeken en extra fruit. Misschien had ik Surabaya wel een beetje nodig om te beseffen hoe goed ik het hier heb. Ik ga graag nog een keertje terug naar Surabaya om het dorpje te zien waar mijn vader gewoond heeft, gezien ik daar nu geen tijd voor had, maar dan het liefst met mijn vader zelf. Voel me gezegend om terug te zijn in Bali bij de mensen die zo goed voor me zorgen en zich het liefst de gehele dag om mij bekommeren en blijf voorlopig lekker hier. Ik probeerde deze blog wat korter te maken maar helaas is het niet gelukt dus mijn excuses bij deze en ik zal nog steeds extra genieten voor alle lieve mensjes die me zo missen daar in dat koude Nederland!

Liefs, Nensie Chantik